Εμείς & τα Νέα μας
Ιστορικά Στοιχεία
Η Μαραθούσα, κάποτε, υπαγόταν στην Αρχαία Απολλωνία και αποτελούσε δασώδη έκταση αυτής, από την οποία οι κάτοικοι της προμηθεύονταν ξύλα, καθώς και πηλόχωμα για την κατασκευή πλίνθων και άλλων κεραμικών,
από την περιοχή που σήμερα λέγεται Παλιάμπελα. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, δυο ποτάμια διατρέχουν παράλληλα με την Μαραθούσα και αυτοί είναι:
α) το Μεγάλο Ρέμα η, Κοτσκαρλή, που κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Ολυνθιακός και
β) ο Αμμίτης, που καταλήγει στην λίμνη Βόλβη.
Κατά τα έτη 976 - 1014 μ.Χ. ο θρόνος της Βουλγαρίας περιήλθε στα χέρια του Σαμουήλ, 
του νεότερου από τους τέσσερες Κομητόπουλους, ο οποίος διέθετε εξαιρετικές στρατιωτικές ικανότητες, ακόρεστη φιλοδοξία και εύνοια τύχης. Ο Σαμουήλ, είχε διεξάγει πολέμους και κατά της Μακεδονίας - Χαλκιδικής, με αποτέλεσμα και σταδιακά ακόμα και μετά την αποχώρηση των Βουλγάρων στα βόρεια εδάφη τους, Βούλγαροι υπήκοοι να διεισδύουν στην περιοχή και να εργάζονται ως εργάτες, τσομπάνηδες, καρβουνιάρηδες, ξυλοκόποι. Προκειμένου δε να συνεννοούνται μεταξύ τους έδωσαν τις δικές τους ονομασίες σε χωριά και τοποθεσίες με απώτερο σκοπό τον εκσλαβισμό της περιοχής. Έτσι εξηγείται και το παλιό όνομα της Μαραθούσας «Ράβνα η, Ραβνά» που σημαίνει ίσιωμα - πλάτωμα.
Το 1453 το ομαλό και εύφορο έδαφος της Μαραθούσας, προσέλκυσε τους Τούρκους κατακτητές και τους κέντρισε τόσο, ώστε να δημιουργήσουν στη θέση της σημερινής Μαραθούσας ένα χωριό, όπου μέχρι τότε κατοικούσαν οι άγριοι Γιουρούκοι, διατηρώντας όμως την ονομασία Ράβνα η, Ραβνά.
Το 1912 οι Τούρκοι εγκατέλειψαν την Μαραθούσα, όπως και τα λοιπά Ζερβοχώρια.
Η Μακεδονία και η Χαλκιδική μετά από 500 σχεδόν χρόνια σκλαβιάς και υποτέλειας γίνονται πλέον ελληνικές.
Το 1922 και μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, η κατάσταση ήταν έκρυθμη, για αυτό και οι πρόσφυγες προ του 1922, ήταν λιγοστοί. Μετά το 1922, εγκαταστάθηκε σημαντικός αριθμός προσφύγων από την Μικρά Ασία και το 1924 από την Ανατολική Θράκη, με αποτέλεσμα η Μαραθούσα να επανδρωθεί από κατοίκους. Το 1928 & 1929 μετοίκησαν στην Μαραθούσα ντόπιοι, από Παλαιόχωρα, Ριζά, Κρήμνη και πολύ αγρότερα, 1940 - 1950, από Σαρακατσαναίους.
Εθνική Αντίσταση
Τα μαύρα χρόνια της κατοχής, που τίναξαν έξω από την πορεία τους τα όνειρα όλων των Ελλήνων, δεν εξαίρεσαν από την καταστροφή και την εγκληματική μανία και τη Μαραθούσα που κατοικούνταν από φιλήσυχους, αλλά με υψηλό φρόνημα κατοίκους που έθεσαν τη σφραγίδα τους στις λαμπρές σελίδες της Εθνικής Αντίστασης.
Όταν στην Παζαρούδα ανατινάχθηκε ο σιδηρόδρομος του Σαρακλή – Σταυρού, μήκος 67 χιλιομέτρων και πλάτος 0,60μ. που διέτρεχε νότια τις δύο λίμνες ( Βόλβη & Λαγκαδά ) η Μαραθούσα μπήκε στο στόχαστρο των Γερμανικών Ταγμάτων Κατοχής. Ήταν η περίοδος που είχε φτάσει στην περιοχή ο διαβόητος Γερμανός υπαξιωματικός Σούμπερτ.
Με τον πόλεμο του 1940 πολλοί κάτοικοι έφυγαν από τη Μαραθούσα και το 1944 για άλλη μια φορά καταστράφηκε εξ ολοκλήρου από τον στρατό κατοχής με φωτιά και τσεκούρι. Ο αδίστακτος αυτός στρατός, προσποιούμενος με ύπουλο τρόπο τους αντιστασιακούς, κύκλωσε τη Μαραθούσα και συγκέντρωσε τους κατοίκους στην πλατεία 
όπου τους περίμεναν στημένα πολυβόλα. Την ημέρα εκείνη κάηκε και το τζαμί που υπήρχε ακόμη και το οποίο οι Μικρασιάτες το είχαν μετατρέψει σε Ορθόδοξο Ναό.
Την επομένη ημέρα, οι κατακτητές, συνέχισαν και ολοκλήρωσαν το καταστροφικό τους έργο. Πυρπόλησαν το χωριό και δε γλύτωσαν από αυτή τη μανία άρρωστοι, ανήμποροι ηλικιωμένοι κι όσοι δεν πρόλαβαν να βγουν από τα σπίτια τους. Αλλά η φρίκη δεν σταμάτησε εκεί. Την μεθεπόμενη και στο τοπωνύμιο Πλατάνα 
εκτέλεσαν άλλα δεκαπέντε άτομα της Εθνικής Αντίστασης. Αυτή, η καταστροφή έγινε αιτία κι αφορμή οι τρομοκρατημένοι-εναπομείναντες κάτοικοι να εγκαταλείψουν τα σπιτικά τους και να βρουν καταφύγιο στην Νέα Απολλωνία, στην Παζαρούδα, στην Αρναία. Όμως οι περισσότεροι εξ αυτών επέστρεψαν γρήγορα και επειδή δεν τους επέτρεπαν οι κατακτητές να εγκατασταθούν στα σπίτια τους, έστησαν πρόχειρες καλύβες στο τοπωνύμιο «Μπαξέδες» προκειμένου να είναι κοντά στο βιό τους. Στα σπίτια τους εγκαταστάθηκαν, όταν ο στρατός κατοχής αποχώρησε. Η επιστροφή των κατοίκων της Μαραθούσας ολοκληρώθηκε το 1950.
