Ανάμεσα στα μεγάλα μεταλλευτικά κέντρα της αρχαιότητας εντάσσεται και η Βορειοανατολική Χαλκιδική, έτσι «φημολογείται» και γράφεται ότι κάποτε στη Μαραθούσα γινόταν εξόριση ψηγμάτων χρυσού (ενδείξεις εξόρυξης υπάρχουν, αλλά δεν έχουν μελετηθεί). Από το χάρτη, βλέπε το 21 (γράφει Μαραθούσα).
Μελέτες-μαρτυρίες υποστηρίζουν ότι ακόμα υπάρχουν ψήγματα χρυσού.
Για την ιστορία: Αρχικά, η απόληψη αυτού του πολύτιμου μετάλλου γινόταν με προβιές, κυρίως προβάτων, τις οποίες βουτούσαν οι μεταλλευτές μέσα στο ποτάμι, όπου και εγκλωβίζονταν τα ψήγματα του χρυσού. Στη συνέχεια οι προβιές στέγνωναν και τινάζονταν για να συλλεχθεί ο χρυσός ή καίγονταν για να αποληφθούν οι σβόλοι του χρυσού. Με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη των τεχνικών, οι προβιές τοποθετούνταν σε σταθερά ξύλινα ρείθρα μέσα στην κοίτη του ποταμού.
Επίσης για την ιστορία, ο μεγαλύτερος «χρυσοθήρας» της αρχαιότητας ήταν ο Ιάσων και η Αργοναυτική εκστρατεία, όπως και ο Τρωικός πόλεμος ήταν οικονομικά γεγονότα της εποχής και φυσικά το χρυσόμαλλο δέρας δεν ήταν καθαρά αποκύημα της φαντασίας των αρχαίων Ελλήνων, αλλά βασιζόταν σε ιστορικά δεδομένα!
η Βορειοανατολική Χαλκιδική, έτσι «φημολογείται» και γράφεται ότι κάποτε στη Μαραθούσα γινόταν εξόριση ψηγμάτων χρυσού (ενδείξεις εξόρυξης υπάρχουν, αλλά δεν έχουν μελετηθεί). Από το χάρτη, βλέπε το 21 (γράφει Μαραθούσα).
